|
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΛΑΜΠΡΟΥ ΝΙΚΗΤΟΠΟΥΛΟΥ |
|
|
30-5-2009
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΛΑΜΠΡΟΥ ΝΙΚΗΤΟΠΟΥΛΟΥ
Σεβασμιότατε, Κύριοι Εκπρόσωποι της Πολιτικής, της Στρατιωτικής ηγεσίας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης,
Αγαπητοί Συγγενείς και συντοπίτες του τιμώμενου ήρωα μας, αδελφοί Κύπριοι,
Κυρίες και Κύριοι.
Εκπροσωπώντας τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Πολεμιστών ΕΛΔΥΚ 74 είμαστε σήμερα και εμείς εδώ, για να κάνουμε τα αποκαλυπτήρια του ήρωα και συμπολεμιστή μας Νικητόπουλου Λάμπρου στην ιδιαίτερη πατρίδα του η οποία ανέμενε καρτερικά 35 ολόκληρα χρόνια για να τιμήσει την μνήμη του.
Ο Λάμπρος Νικητόπουλος ήλθε στην Κύπρο τον Γενάρη του 1974 με την 105 σειρά και εντάχθηκε στην δύναμη του Λόχου Διοικήσεως του Συντάγματος της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου, γνωστότερης ως ΕΛΔΥΚ, έχοντας την ειδικότητα του Νοσοκόμου. Αφού υπηρέτησε για 6 μήνες την θητεία του, τα ξημερώματα της 20ης Ιουλίου, όταν οι Τούρκοι άνανδρα χτύπησαν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, η πατρίδα και η ελευθερία τον κάλεσαν να υπερασπιστεί μαζί με τους υπόλοιπους άνδρες της ΕΛΔΥΚ τα ιερά και τα όσια στο πεδίο της μάχης και της τιμής.
Έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες που έδωσε η ΕΛΔΥΚ κατά την Α΄ φάση του ΑΤΤΙΛΑ από τις 20 έως 22 Ιουλίου.
Κατά την διάρκεια της εκεχειρίας, λόγω ειδικότητας μετέφερε στην Ελλάδα τραυματίες της Α΄ φάσης του πολέμου. Και εδώ θα φανεί το μεγαλείο της ψυχής αυτού του άνδρα. Του δόθηκε η ευκαιρία να καθυστερήσει λίγο μέχρι να καταλαγιάσουν τα πράγματα χρησιμοποιώντας κάποια δικαιολογία. Προτίμησε όμως να επιστρέψει στις 13 Αυγούστου πίσω στην μονάδα του και στους συμπολεμιστές του.
Όταν στις 14 Αυγούστου άρχισε η Β΄ φάση του ΑΤΤΙΛΑ πήρε το όπλο του και με τον Λόχο Διοικήσεως του Συντάγματος στο ΄Υψωμα Β΄ έξω από το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ πολέμισε γενναία εναντίον των Τούρκων εισβολέων , προσθέτοντας και αυτός στην ιστορία χρυσές σελίδες αυτοθυσίας, ηρωισμού, ανδρείας και τελικά στις 16 Αυγούστου έπεσε για την τιμή της πατρίδας και την ελευθερία του αδελφού Ελληνοκυπριακού λαού.
Και όμως η Πατρίδα σε ξέχασε φίλε συμπολεμιστή . Για περισσότερα από 24 χρόνια αρνιόταν να δεχτεί ότι υπήρξαν Έλληνες στρατιώτες που συμμετείχαν στον πόλεμο της Κύπρου το 1974. Τόσο εσένα όσο και του υπόλοιπους νεκρούς, αγνοούμενους και τραυματίες συμπολεμιστές μας, σας μετέφερε στην περίοδο του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου. Δηλαδή γεννημένοι του 1952-53 ήρωες του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς
Την Οργάνωση Συνταξιούχων Υπαλλήλων του ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου καθώς και τους Δήμους
1) Γόρτυνος
2) Ανδρίτσαινας και
3) Ειρας
για την εξαίρετη αυτή πρωτοβουλία να τιμήσουν με αυτόν τον τρόπο τον ήρωα συμπολεμιστή μας στην ιδιαίτερη πατρίδα του.
Αν και το αυτονόητο είναι οι ενέργειες αυτές να έχουν γίνει πράξη προ πολλού από το Ελληνικό Κράτος το οποίο είναι παντελώς απών όλα αυτά τα χρόνια.
Σεβασμιότατε, Κυρίες και Κύριοι συγχωρήστε μου όποια πικρία μου και αγανάκτησή μου, αλλά 35 χρόνια αδιαφορίας και εγκατάλειψης των πολεμιστών της Κύπρου, είναι πιστέψτε με πάρα πολλά.
Δηλαδή τι περιμένει η Ελληνική Πολιτεία? Να φθάσουμε σε τέτοια ηλικία ώστε να μας περιφέρει όσους απομείνουμε τελικά ως δείγμα των τελευταίων γενναίων ανδρών που πολέμησαν και αγωνίστηκαν για την Πατρίδα??
Επιπλέον σας ερωτώ οι πολεμιστές των άλλων πολεμικών περιόδων όπως Εθνικής Αντίστασης και Κορέας που τυγχάνουν προνομίων τα οποία συνεχίζουν ακόμη και στα τέκνα τους από την Πατρίδα, έκαναν στο ελάχιστο κάτι παραπάνω που δεν το κάναμε εμείς? Σε τι ήταν περισσότερο ήρωες από εμάς!
Για να είμαι όμως δίκαιος, οφείλω να ομολογήσω ότι τα τελευταία χρόνια έγιναν αποσπασματικά κάποια ελάχιστα πράγματα όπως η νοσηλεία στα στρατιωτικά Νοσοκομεία ,
απονεμήθηκαν αναμνηστικά και όχι πολεμικά μετάλλια και πρόσφατα άδειες περιπτέρων σε αναξιοπαθούντες πολεμιστές Κύπρου.
Δηλαδή Κύριε Υπουργέ, αν η νοσηλεία επεκτεινόταν και περιελάμβανε και μέλη των οικογενειών τους ή αν ο Νόμος για τα περίπτερα περιελάμβανε όλους τους Πολεμιστές της Κύπρου θα ήταν άραγε το κόστος τόσο δυσβάσταχτο για την Ελληνική Πολιτεία !!.
Άλλωστε μιλάμε για ανθρώπους βιοπαλαιστές, αγωνιστές της ζωής με πολλαπλά προβλήματα υγείας .
Έστω όμως. Είναι και αυτά μια μικρή αρχή , ελπίζουμε και περιμένουμε περισσότερα.
Σεβασμιότατε Κυρίες και Κύριοι,
Επειδή όμως η εκδήλωση αυτή δεν είναι διαμαρτυρίας αλλά μνήμης προς τον συμπολεμιστή μας, θέλω να ξέρετε όλοι σας, ότι στις τραγικές για την πατρίδα μας ημέρες του 1974 , και παρά την γενική κατάρρευση που επικρατούσε, κάποιοι αξιωματικοί με το Α Κεφαλαίο και όλοι οι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ ,κράτησαν την σημαία και την τιμή της πατρίδας μας ψηλά.
Ο Λάμπρος Νικητόπουλος και οι υπόλοιποι νεκροί μας έχουν χαραχτεί στη συνείδησή μας ως Μεγάλοι ήρωες και άξια τέκνα της Πατρίδας.
Κλείνοντας αφού θέλω να σας διαβάσω έναν στίχο ό οποίος θεωρώ ότι μας εκφράζει και μας αντιπροσωπεύει απόλυτα.:
Εμείς ήμασταν πάντα με τον Έκτορα
Που ήξερε πως δεν έχει ελπίδα,
Μα βγήκε από τα τείχη και σκοτώθηκε,
Για της ψυχής του την Πατρίδα!!!!
Ευχαριστώ
|
